Temat 1 Wprowadzenie

Zarówno planista, jak i architekt muszą przedstawić plan swoich działań w formie rysunku. Rysunek techniczny jest podstawą prac architektonicznych, ostatnio wspierany lub wręcz zastępowany przez programy informatyczne takie jak AutoCad i inne. Rysunek stosowany jest jednak głównie do prac wewnętrznych, do komunikacji pomiędzy planistą a wykonawcą obiektu. Jest to początek pracy.

W tym module chcemy zwrócić uwagę na inną rolę rysunku; rysunku i malarstwa, a także fotografii, które w końcowym etapie. Ich rolą jest uchwycenie piękna architektury i zaprezentowanie go szerszej publiczności.

Pejzaże miejskie zaczęły pojawiać się już w starożytności, ale szczególną popularność zyskały w okresie renesansu dzięki twórczości takich artystów jak Bellini i Mantegna. Dzięki nim, mimo że architektura służyła w ich obrazach jedynie jako tło, przyciągnęli uwagę innych artystów, którzy architekturę uczynili głównym tematem ich twórczości.

Wielkie uznanie publiczności zdobyli artyści zwani weducjonistami. W ich pracach po raz pierwszy pejzaż jest przedstawiony w obiektywny i „naukowy” sposób. Prekursorem realistycznego malarstwa pejzażowego był działający głównie w Rzymie Holender Gaspar van Wittel, który podczas pobytu w Wenecji wykonał rysunki miasta, przekształcone później w obrazy.

Prace  przedstawiające architekturę Wenecji były wówczas bardzo poszukiwane przez lokalnych i zagranicznych klientów ze względu na ich obiektywizm.

Były one inspiracją dla innych artystów. Wśród artystów, którzy przyjęli ten styl, byli Canaletto i jego siostrzeniec Bernardo Belotto, którego twórczość jest szerzej przedstawiona w rozdziale 3. Prace weducjonistów zadziwiały dokładnością detali. Było to możliwe dzięki wykorzystaniu w ich pracy wynalazku sprzed lat, którym była camera obscura.